"Święci
osiedlowi" to formalny eksperyment ze współczesną literaturą
hagiograficzną. Stowarzyszenie "Szklana Kula Zielone Słońce" bierze
na warsztat księgę Lidii Amejko złożoną z życiorysów osiedlowych antybohaterów
i wybierając cztery postacie pokazuje ich drogę do Boga. A zatem miejsce to
betonowe blokowisko jakich tysiące; czas - jak najbardziej współczesny. Świat i
ludzie, których potocznie nazywamy społecznym marginesem lub bardziej poprawnie
- szarą rzeczywistością, został tutaj ubrany w formę niezwykłą, zapomnianą ale
wyjątkowo trafną wobec treści i symboli zawartych w oryginalnym tekście. Chodzi
bowiem o nawiązanie do średniowiecznego teatru lalek a dokładniej misterium
lalkowego rozgrywanego na tzw. retablo czyli nastawie ołtarza mającej często
formę tryptyku. Retablo przypomina polską szopkę, można je więc nazwać
"domkiem Pana Jezusa". Jeden z bohaterów Amejko - osiedlowy mistyk
Heniek Pajęczarz mówi: „Idei żadnej już nie mając, formy ani sensu, spuścił Pan
resztę pulpy szarej na końcu świata, jak nikt nie widział. Tak powstało nasze
Osiedle". W teatrze autorskim, z którym mamy tutaj do czynienia, zapomniane
osiedle, które z czasem staje się miejscem boskich cudów, jest właśnie takim
retablem zbudowanym z pozbawionego "bebechów" starego akordeonu i
kratek wentylacyjnych imitujących betonowe klatki. Mikroświatło w postaci
drobnych halogenów i lampek choinkowych, słoiki i wynalazek dymiącego
podkurzacza...no i przede wszystkim lalki wykonane z połyskującego drutu...ta
cała niezwykła pomysłowość formalna w sposób bardzo wymowny łączy świat
średniowiecznego moralitetu ze współczesnym obrazem cywilizacji bez wzorców i
świętości. Całości dopełnia świetna muzyka, nostalgiczna, przywołująca obraz
życia ulicy. Okazuje się bowiem, że na jednym z takich osiedli odbywa się
szereg boskich cudów, poszczególne żywoty osiedlowych opryszków, dziwek i
nieletnich ofiar molestowania zamieniają się w metafizyczną, przewrotną i nie
pozbawioną humoru, ale też groteski drogę do Boga.

Apollonia - osiedlowa pani lekkich obyczajów, która
masowo każdej nocy czyni dobro, Eryk - popularny osiłek, stały bywalec siłowni,
do którego sumienia Bóg próbuje przemówić smsem lub przez automat z napojami na
siłce, Andżelika - molestowna nieletnia dziewczynka, która w swojej świętości
zniesie każde upokorzenie,  Jaracz -
zjawiskowy narkoman, który leczy siebie i innych ze wspomnień złych i złej pamięci...oto
postaci wybrane przez autora spektaklu do betonowej szopki. Wszyscy przyszli na
ten świat bez sensu, a na koniec zostali świętymi. Okazuje się więc, że z
szarej pulpy można ukształtować formę, a bezsensowi nadać sens, o
ile...dostrzeże się pragnienia i bolączki maluczkich tego świata.

            Pomysł
na spektakl "Święci osiedlowi" powstał w głowie jednego z twórców
Stowarzyszenia "Szklana Kula Zielone Słońce" Kamila Katolika
(scenariusz, scenografia, wszystkie role). Zaczęło się od wizji formy, dla
której inspiracją był stary akordeon. Następnie, jak to bywa w przypadku
pomysłów - olśnień, pojawił się tekst Lidii Amejko. Niebagatelną rolę w
procesie twórczym, jak mówi Katolik, odegrała druga połowa duetu  - Karol Kojkoł (w spektaklu gra na
aokordeonie) i jego reżyserska ręka.

Muzykę do spektaklu skomponował Jacek Wierzchowski.

            Premiera
„Świętych osiedlowych" rozpoczyna nowy projekt dąbrowskiego stowarzyszenia „Pan
z klatką". Zadaniem projektu będzie dotarcie z teatrem autorskim do jak
największej ilości odbiorców i przekonanie, że w każdym miejscu można tworzyć
teatr. Spektakl nie wymaga specjalnej lokacji i warunków technicznych; może być
grany wszędzie, gdzie panuje lub jest możliwy do wywołania półmrok, począwszy
od ulicy przez dworzec kolejowy, prywatne mieszkanie po kameralną scenę
teatralną. "Pan z klatką" ma pokazać, że teatr to również kameralne
spotkanie z ubogą ale wymowną formą, to sytuacja spotkania człowieka z
człowiekiem i symboliczne, metaforyczne przekazanie komunikatu.

Spektakl jest przeznaczony dla widzów od lat 15. 

Wszystkie osoby zainteresowane spektaklem prosimy o
potwierdzenie przybycia, za co z góry serdecznie dziękujemy.